Rok 1901, młody ksiądz Pedro Poveda zaczyna posługę kapłańską wśród ubogich mieszkańców jaskiń miasteczka Guadix. Wkrótce decyduje się podjąć działania na rzecz kobiet oraz edukacji dzieci. Szybko okazuje się, że nie wszyscy popierają starania duchownego.

Patronat nad filmem objął Caritas Polska.

„Święty niezłomny” otrzymał rekomendację Rady ds. Kultury i Dziedzictwa Kulturowego Konferencji Episkopatu Polski oraz Rady ds. Środków Społecznego Przekazu. „Film promuje niezaprzeczalne wartości, daje nadzieję ludziom pogrążonym w cierpieniu: „światło zawsze pokona ciemność”. Pokazuje też stały wysiłek zdobywania wiedzy i szukania kontaktu z Bogiem. Przedstawia, w jaki sposób można dobrocią, prostotą, delikatnością, wiernością i radością wpływać na innych, a nie uzależniać od siebie. Jak wiele można zdziałać wierząc w Boga oraz współpracując z ludźmi dla słusznej idei; ile znaczą ludzi świeccy oddani Kościołowi” – rekomenduje Rada ds. Kultury i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego KEP.

Z kolei abp Wacław Depo, Przewodniczący Rady ds Środków Społecznego Przekazu przy Konferencji Episkopatu Polski napisał: „Problemy krzywdy, wyobcowania, ludzkiego cierpienia niejednokrotnie stawały się tematem fabuł przenoszonych na wielki ekran. W przypadku filmu „Poveda. Święty niezłomny” scenariusz napisało życie hiszpańskiego świętego. Człowieka wrażliwego na ludzką niedolę, człowieka z wizją jak napotkaną krzywdę naprawiać systemowo, człowieka dającego się prowadzić Duchowi Świętemu. Nawet jeśli droga z Bogiem prowadziła przez Kalwarię. Dzięki temu filmowi na ekrany przebiło się to, co nie zawsze ma szansę na medialny przekaz, a mianowicie dobro i prawda”.

Pedro Poveda Castroverde urodził się 3 grudnia 1874 w Linares, niedaleko Kordoby. Dorastał w dużej, katolickiej rodzinie. W wieku 14 lat wstąpił do Niższego Seminarium w Jaén. Po uzyskaniu matury kontynuował edukację w Seminarium w Guadix (prowincja Granada), gdzie 17 kwietnia 1897 roku otrzymał święcenia kapłańskie.

W 1900 roku uzyskał tytuł doktora nauk teologicznych, co skierowało jego zainteresowanie na problem pogłębiających się różnic społecznych. Poveda otoczył opieką ubogą i dotychczas ignorowaną ludność zamieszkującą strefę jaskiń, na obrzeżach miasteczka Guadix. Tworzył tam szkoły dla chłopców i dziewczynek, organizował zajęcia dla dorosłych, zakładał jadłodajnie oraz warsztaty dla kobiet. Za swoje zasługi dla społeczności otrzymał tytuł honorowego obywatela Guadix. Działania księdza spotkały się z dużym niezrozumieniem ze strony części mieszkańców, przez co w 1905 roku został zmuszony do wyjazdu z miasta.

W 1906 roku został mianowany kanonikiem w Bazylice Santa María la Real de Covadonga w Asturii na północy Hiszpanii. Towarzyszył licznym pielgrzymom, którzy napływali do położonego w jaskiniach sanktuarium. Dużo się modlił i studiował. Podczas pobytu w Covadonga - we współpracy ze stowarzyszeniami nauczycieli – zaczął opracowywać nowe programy nauczania oraz pisać artykuły na temat edukacji. W 1911 roku wraz z kilkoma młodymi współpracownicami otworzył w Oviedo Centrum Pedagogiczne, oraz Centrum Szkolenia Nauczycieli i Stowarzyszenie Prasy. W kolejnym roku otworzył taką samą placówkę w Linares, a później w Jaen, gdzie objął stanowsko profesora w tamtejszym seminarium i w szkole dla nauczycieli. Był aktywnym współpracownikiem różnych organizacji, stowarzyszeń i koł robotniczych.

Właśnie w Jaen poznał Józefę Pepitę Segovię - młodą dziewczynę, która ukończyła Wyższą Szkołę Nauczycieli – z pomocą której założył pierwszą w Hiszpanii akademię dla kobiet, W 1917 roku grupa ta uzyskała cywilną i kościelną aprobatę jako pobożne stowarzyszenie, nazwane „Instytutem Terezjańskim" pod opieką świętej Teresy z Ávili. Inicjatywa została zaakceptowana przez papieża Piusa XI jako dzieło ludzi świeckich, kierujących się wartościami ewangelicznymi w życiu i w pracy. W Instytucje Terezjańskim kilka pokoleń kobiet znalazło szansę i warunki do zdobycia wyższego wykształcenia.

Ostatni etap jego życia zbiegł się z niespokojnymi latami poprzedzającymi wojnę domową, Pedro Poveda był jedną z pierwszych ofiar nietolerancji I prześladowań religijnych. Został schwytany we własnym domu, kilka chwil po odprawieniu mszy. Zmarł dając świadectwo swej wiary w nocy z 27 na 28 lipca 1936 roku. Jego ciało znaleziono przy cmentarzu Almudena – największej nekropolii Madrytu.

10 października 1993 roku, podczas mszy na placu Św. Piotra, Pedro Poveda Castroverde, wraz z jedenastoma męczennikami hiszpańskiej wojny domowej, został beatyfikowany. Dziesięć lat później, podczas pielgrzymki papieża Jana Pawła II do Hiszpanii, Poveda został ogłoszony świętym.

Ci, którzy znali księdza Pedra Povedę określali go jako niezwykle skromnego człowieka, uprzejmego, posiadającego duże poczucie humoru. Podkreślali jego głębokie życie duchowe, jego wrażliwość społeczną i niesamowitą zdolność reagowania na problemy przyczyniające się do braku sprawiedliwości. W dziedzinie pedagogiki promował głęboką odnowę metod i szkolenia nauczycieli. Wnioskowany przez niego „prawdziwy humanitaryzm” miał charakter uniwersalny w którym życie wewnętrzne, nauka i działanie stanowią drogę do ludzkiego spełnienia. Povedę można dziś uznać za feministę we współczesnym znaczeniu tego słowa. Kapłan wniósł kluczowy wkład w intelektualną i zawodową promocję kobiet. Umożliwił im ukończenie studiów wyższych i dostęp do stopni naukowych.